Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Σιντάρτα- Έρμαν Έσσε.









Ο ποταμός επιδίωκε το σκοπό του, ο Σιντάρτα τον έβλεπε να βιάζεται, τον ποταμό που ήταν καμωμένος από κείνον κι από την ύπαρξη όλων των ανθρώπων που είχε δει κάποτε, όλο το νερό και τα κύματα έτρεχαν υποφέροντας προς τους σκοπούς, πολλούς σκοπούς, τον καταρράκτη, τη λίμνη, το στρόβιλο,τη θάλασσα,κι έφταναν σ’όλους τους στόχους, και τον καθένα απ’ αυτούς τον ακολουθούσε ένας νέος, και το νερό γινόταν ατμός,ανέβαινε στον ουρανό, γινόταν βροχή κι έπεφτε από τον ουρανό,γινόταν πηγή,γινόταν ρυάκι,γινόταν ποταμός, έτρεχε από την αρχή, κυλούσε πάλι.Αλλά η ορμητική φωνή είχε μεταμορφωθεί.Ηχούσε ακόμα, οδυνηρά. Αναζητώντας, αλλά άλλες φωνές είχαν ενωθεί μαζί της, φωνές της χαράς και του πόνου, καλές και κακές φωνές, γελαστές και θλιμμένες, εκατό φωνές, χίλιες φωνές.



Πρόκειται  για ένα ινδικό παραμύθι. Ένα βιβλίο που μιλά για επανάσταση, μια διαφορετική επανάσταση, εκείνης που απαρνείται το Εγώ, μέσα από τον πόνο, την ηθελημένη οδύνη,την μοναξιά την συγκέντρωση, μέσω του κλεισίματος των θυρών, των αισθήσεων.Ο Σιντάρτα είχε ένα μοναδικό σκοπό: ν’ αδειάσει, από σκέψεις, από λαχτάρες, να μείνει καθαρός, αγνός.Διψούσε για γνώση.
Δραπετεύοντας νωρίς από το κλασσικό πρότυπο του Δυτικού ανθρώπου ο Σιντάρτα, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης του εαυτού του, θα αναζητήσει το  νόημα  που θα σταθεί  ικανό να γιατρέψει την δυστυχισμένη σύγχρονη ψυχή του ανθρώπου. Στην πορεία η ζωή θα τον μαγέψει, θα ταΐσει το Εγώ του, θα γίνει όλα αυτά που φθονούσε, ένα λοξοδρόμημα αναγκαίο για να φτάσει στο προορισμό του.

Το Σιντάρτα είναι η καταγραφή μιας πορείας ενός ανθρώπου, απορρίπτοντας την ασφάλεια βρίσκοντας  μόνος του τον δρόμο, τον ανεπανάληπτο, μαγευτικό δικό του κόσμο.





Μπορώ να αγαπήσω μια πέτρα, Γκοβίντα, κι  ένα δέντρο ή ένα κομμάτι φλοιού. Είναι πράγματα αυτά, Γκοβίντα, και τα πράγματα κανείς μπορεί να τ’ αγαπήσει.Τις λέξεις όμως  δεν μπορώ να τις αγαπήσω. Γι’αυτό δεν έχουν καμία αξία για μένα οι διδαχές, δεν έχουν ούτε σκληρότητα, ούτε μαλακότητα, ούτε χρώματα, ούτε κόχες,ούτε μυρωδιά, ούτε γεύση, δεν έχουν παρά μόνο λέξεις.



Μετάφραση :Μαρία Παξινού
Εκδόσεις: Καστανιώτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου