Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016











Kοιτάζω την οθόνη ο κέρσορας αναβοσβήνει. Πάει καιρός σκέφτομαι. Από την τελευταία φορά έχουν συμβεί πολλά , παλιές πόρτες έκλεισαν κάποιες άλλες άνοιξαν, οι ρυθμοί διαφοροποιήθηκαν , η παλιά μου ιδιότητα αντικαταστάθηκε από κάποια άλλη κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Τα πάντα τρέχουν κι εγώ ακούω τον ήχο των βημάτων που προσπαθώ να ακολουθήσω.
Δέκα χρόνια σπαταλήθηκαν. Υπήρχα μόνο για να παράγω, πληκτρολογώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα μέχρι τα δάχτυλά μου να πάρουνε φωτιά. Ανοιγόκλεινα το στόμα και σκορπούσα χαμόγελα σαν χάννος σε κάθε δηλητηριασμένη φάτσα που συναντούσα εντός κι εκτός γραφείου. Κοιμόμουν και ξυπνούσα  με μουδιασμένα δάχτυλα και πρησμένα πόδια, ονειρευόμουν κουμπιά και πουλούσα τον χρόνο μου επί πιστώσει.
Προσβολές και ταπεινώσεις, και κάθε φορά προσπαθούσα να ανοίξω το στόμα να ξεράσω όλον τον οχετό που είχε μαζευτεί,να αποτινάξω από το λαρύγγι μου όλο το πύον, να καθαρίσει ξανά.Το ξανάκλεινα κανένας ήχος δεν έβγαινε παρά μόνο κουνούσα το κεφάλι, μούδιαζα ολόκληρη, και ξαναγυρνούσα στην θέση μου , στο μικροσκοπικό βασίλειό μου.


''Τι θες και τρώγεσαι με τα ρούχα σου;'' με ρωτάει
''Καλά'' του απαντάω.
 Το αφήνω στην άκρη. Έχει δίκιο σκέφτομαι.
''Χαμογέλα'', λέει.
 Χαμογελάω.

Πάνε αυτά πέρασαν.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου