Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη- Ρέυμοντ Κάρβερ.










Tα διηγήματα του Κάρβερ ξεκινούν όλα σχεδόν με έναν εντυπωσιακό τρόπο. Δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τέλος αλλά τι συμβαίνει κατά την διάρκεια.Οι αισθήσεις του συγγραφέα είναι ιδιαίτερα οξυμένες ως προς την λεπτομέρεια. Κι ι φαινομενικά αυτές λεπτομέρειες είναι  που θα προσδώσουν χρώμα και ύφος σε κάθε διήγημα. Και πόση έμφαση δίνεται στην σιωπή, στο κενό που υπάρχει μεταξύ διαλόγων!
Οι ήρωες του Κάρβερ έχουν υπόσταση, έχουν  όνομα. Αυτό που δεν έχουν είναι η εξωτερίκευση των σκέψεων τους , των συναισθημάτων τους. Ο λόγος δεν είναι με το μέρος τους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μοναχικοί,τσακισμένοι, στα όρια του αλκοολισμού.
Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι είναι εκείνο των συνομιλιών. Λες και στέκεσαι εκεί μπροστά τους και παρακολουθείς τα σκαμπανεβάσματα, τις σιωπές, τις αντιδράσεις τους. Τέτοια η αμεσότητα. Ιστορίες καθημερινές, απλές χωρίς ρετουσάρισμα,

Δεν με ενδιαφέρουν τα έργα που είναι μόνο υφή και καθόλου σάρκα και αίμα.Ένα διήγημα ή ένα μυθιστόρημα ή ένα ποίημα πρέπει να σου καταφέρνει κάποιες συναισθηματικές γροθιές. Μπορείς να ζυγίσεις ένα έργο από το πόσες δυνατές είναι οι γροθιές αυτές και με τι συχνότητα πέφτουν, λέει ο ίδιος.
Κι εγώ θα προσθέσω το εξής:

Να, λοιπόν γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για λογοτεχνία.




Μετάφραση: Γιάννης Τζώρτζης
Εκδόσεις: Aπόπειρα.













Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου