Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Καρυότυπος- Άκης Παπαντώνης













Ο Ν. ένας τριαντάχρονος μοριακός βιολόγος, μετακομίζει στην Οξφόρδη για να εργαστεί σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα.Πειραματικό του υλικό τα ποντίκια με  κουτσουρεμένα γονίδια, διαταραγμένες ορμόνες, λειψά  ποντίκια.
Εγκαταλείπει την Αθήνα, την οικογένειά του αναζητώντας ένα αέρα ισχνό, αέρα κενό δίχως ρίζες. Ο ίδιος εγκαταλείπει τον κύκλο της ζωής μετατρέποντας τον  σε πειραματικό υλικό ψάχνοντας απαντήσεις, μένοντας αφοσιωμένος σε έναν  κόσμο  λειψάνων, σε έναν κόσμο εμπνευσμένο από ένα παραχαραγμένο παρελθόν με πετσοκομμένα γονίδια. Ερωτήματα γεννιούνται διαρκώς.
Με την ομίχλη και την υγρασία να σου τρυπά τα κόκαλα ο Ν. πηγαινοέρχεται από το κλουβί του στο εργαστήριο κι από το εργαστήριο στο κλουβί του και οι παρεκκλίσεις της διαδρομής ελάχιστες. Φωτογραφίζει, μαγνητοφωνεί, απομαγνητοφωνεί τον εαυτό του ,η  καθημερινότητα  στην ρύθμιση loop.Σαν να μην έφτανε η ήδη υπάρχουσα μοναξιά πρόσθετε κι άλλη.
Οι εικόνες και η παιδική του ηλικία να μυρμηγκιάζουν  το μυαλό , αδυνατεί να ξεχάσει. Πάσχει γράφει ο ίδιος από υπερβολική μνήμη. Η παιδική του ηλικία  η αρχή του διαμελισμού.
Η συναρμολόγηση ανεπιτυχής.
Η γραφή του Παπαντώνη εντυπωσιακή και το ξεκίνημα του βιβλίου εκπληκτικό. Το ιντερμέδιο 1 σε κάνει να γυρνάς ξανά και  ξανά εκεί μην και δεν έχεις ρουφήξει τα πάντα.

Είναι τελικά η γονεϊκή στοργή εγγενές ή επίκτητο χαρακτηριστικό; Είναι η μοναξιά επιλογή ή αναπόδραστη ανθρώπινη συνθήκη; Πότε απαλλάσσεται  κανείς από το βάρος των πρώτων βιωμάτων;



Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Σχεδόν διάφανο γαλάζιο- Ριού Μουρακάμι.





''Οι σελίδες του Ριού Μουρακάμι είναι γυμνά καλώδια υψηλής τάσης. Δύσκολα ξεπερνάς το σημάδι τους...'' προλογίζει η Πόπη Μουσουράκη.
Ο Ριού, η Λίλλυ, η Ρέικο, ο Καζούο τοποθετούνται σ΄ένα προάστιο του Τόκυο στα μέσα της δεκαετίας του ' 70.Αυτό είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ασθμαίνουν οι ήρωες του βιβλίου.
Οι σελίδες του οποίου στάζουν σπέρμα αναδύοντας την βρώμα των κορμιών τους. Κορμιά ποτισμένα με Nibrole και Philopon που ξερνούν ασταμάτητα, κορμιά κενά έτοιμα να ξαναγεμίσουν και να ξανά αποβάλλουν, παίζοντας το παιχνίδι αυτό ασταμάτητα.Το παιχνίδι της σήψης και της διαστροφής.
Ναρκωτικά, σπασμένες σύριγγες, σκαθάρια και βλέννα και η μουσική των Doors να σου τρυπά τα αυτιά.Στήνοντας ένα σκηνικό trance μεταμορφωμένοι σε σάπιες κούκλες οι ήρωες δέχονται χωρίς αντίρρηση όσα φέρνει η στιγμή ξεπερνώντας κάθε  όριο ανοχής  και πόνου. Πνευματική εμμηνόπαυση.Ο Ριού τους παρακολουθεί. Που και που έχει στιγμές αναλαμπές, θέλει να ξεφύγει από όλη αυτή την παράνοια. Κατασκευάζει εικόνες ζει λιγάκι μέσα σε αυτές.Έτοιμος  για επιστροφή ενδίδοντας  στην βία ακόμη περισσότερο.

Η γλώσσα του Μουρακάμι ωμή, με εικονοπλαστική δύναμη που συγκλονίζει. Πρώτο του βιβλίο προκαλώντας δικαίως αίσθηση, καθιστώντας τον αμέσως το τρομερό παιδί των ιαπωνικών γραμμάτων.

''Έβαζα τα δυνατά μου ν’ ανασάνω αλλά μετά βίας έπαιρνα λίγο, ελάχιστο αέρα, κι αυτός ακόμη έμοιαζε να μην μπαίνει από τη μύτη ή το στόμα μου, αλλά σαν να περνούσε από μια μικρή τρυπούλα στο στήθος μου. Οι μηροί μου είχαν κι αυτοί μουδιάσει τόσο που σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ. Κάθε τόσο ένας πόνος μου έσφιγγε την καρδιά. Οι πρησμένες φλέβες στα μηνίγγια μου συσπούνταν. Με το που έκλεισα τα μάτια μου, ένιωσα να με πιάνει πανικός, σαν να με ρουφούσε μέσα του με τρομερή ταχύτητα ένας χλιαρός στρόβιλος. Κολλώδη χάδια διέτρεχαν όλο μου το κορμί, κι άρχισα να λιώνω σαν το τυρί στο χάμπουργκερ. Πώς είναι όταν έχεις στάλες λάδι σε νερό έτσι ένιωθα έντονα διακριτές περιοχές κρύου και ζέστης να μετατοπίζονται στο σώμα μου. Στο κεφάλι μου και στο λαρύγγι μου και στην καρδιά μου και στον πούτσο μου μετακινούνταν κύματα πυρετού.''



Μετάφραση : Αλέξανδρος  Καραντζάς
Εκδόσεις : PRINTA