Jean- Paul Sartre
Οι Λέξεις
Ήθελε να είναι ενοχλητικό, να είναι ένας αποχαιρετισμός στη
λογοτεχνία, οι άνθρωποι να παρασύρονται σε ένα είδος αμφισβήτησης της
λογοτεχνίας, από την ίδια τη λογοτεχνία. Αυτό ακριβώς ήθελε.
Ο Σαρτρ στις Λέξεις αφηγείται την παιδική του ηλικία.
Ορφανός από μωρό μεγαλώνει με την μητέρα του στο σπίτι των παππούδων του,στο
σπίτι των Σβάιτσερ. Κι εκεί ξεκινούν όλα, η πρώτη επαφή με τις Λέξεις , η πρώτη
επαφή με την ίδια του την ύπαρξη. Περικυκλωμένος από βιβλία, ξεφυλλίζοντας τα ,
διαβάζοντάς τα, αποκομμένος από άλλα παιδιά, περιτριγυρισμένος από την αγάπη
του παππού, της μητέρας ακόμη και της δύστροπης γιαγιάς κάπως έτσι πέρασε την
παιδική του ηλικία ως τα εννέα του χρόνια, περίπου. Ένα εννιάχρονο αγοράκι
βυθισμένο σε μια λογοτεχνική νεύρωση,είχε ήδη κατασκευάσει τους πρώτους του
ήρωες.
Κύριο μέλημά του να προκαλεί επαίνους ενισχύοντας την
ασημαντότητα των υπολοίπων. Ζει για να παίξει θέατρο ακόμη και με τον ίδιο του
τον εαυτό, κάποιες φορές στημένος στον καθρέφτη αντικρίζει την αλήθεια
μορφάζει, συνεχίζει αλλάζει ρόλους, ξαναγεννιέται σε αυτό που θα πουλήσει
περισσότερο, μερικές φορές αποτυγχάνει δεν πειράζει θα παίξει κάτι άλλο. Είναι
μόνος, αναζητά τη προσοχή. Τα καταφέρνει.
Γνωρίζει, έχει ταλέντο το έχει βάλει πείσμα θα γράψει. Το
βλέπουν κι άλλοι η επιβεβαίωση που αναζητά τον αηδιάζει. Τίποτα όμως δεν
προϊδεάζει το μέλλον που θα ακολουθήσει,
δεν γνωρίζει κι ο ίδιος σε τι θα μεταμορφωθεί.
Δυο κεφάλαια Διαβάζω και Γράφω. Η σχέση της ανάγνωσης με τη
γραφή. Διαβάζω και Γράφω η σειρά αμετάκλητη. Λέξεις τοποθετημένες στη σωστή
σειρά , μας ελκύουν τις παίρνουμε, τις ανακατεύουμε, τις ξανά τοποθετούμε,
ξαναγεννιούνται το νόημα απρόβλεπτο, καινούριο. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που
οι λέξεις τους ανήκουν. Μετά την δική τους σειρά καμιά άλλη. Αν τις αλλάξεις
κανένα νόημα, καμία γέννα. Ένας από αυτούς είναι και ο Σαρτρ. Πάντα ήταν, είναι
και πάντα θα είναι.
''Εγώ : εικοσιπέντε τόμοι, δεκαοχτώ χιλιάδες σελίδες κειμένου, τριακόσιες γκραβούρες από τις οποίες μια προσωπογραφία του συγγραφέα. Τα κόκαλά μου από δέρμα και χαρτόνι, η σάρκα μου περγαμηνή μυρίζει κόλλα και μούχλα,στρογγυλοκάθομαι με όλη ου την άνεση ανάμεσα σε εξήντα κιλά χαρτί. Ξαναγεννιέμαι, γίνομαι επιτέλους ολοκληρωμένος άνθρωπος, που σκέφτεται, μιλάει, τραγουδάει, βροντοφωνάζει με την επιτακτική αδράνεια της ύλης. Με πιάνουν με τα χέρια τους, με απλώνουν στο τραπέζι, με ισιώνουν με την παλάμη τους και μερικές φορές με κάνουν να τρίζω. Αφήνομαι και μετά ξαφνικά σπινθηροβολώ, θαμπώνω, επιβάλλομαι εξ αποστάσεως, οι δυνάμεις μου διασχίζουν το χώρο και το χρόνο...κανείς δεν μπορεί να με ξεχάσει ούτε να με αποσιωπήσει : είμαι ένα μεγάλο, εύχρηστο και τρομερό φετιχ. Η συνείδησή μου έχει γίνρει θρύψαλα : τόσο το καλύτερο. Με ανέλαβαν άλλες συνειδήσεις.''
Η μετάφραση ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή.
Εκδόσεις :ΑΓΡΑ
Μετάφραση : ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΟΛΑΚΕΛΛη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου