Έθιμα Ταφής Hannah Kent

                                                          Έθιμα Ταφής
                                                          Hannah kent
                                                          Εκδόσεις Ίκαρος

Η πρωτοεμφανιζόμενη βραβευμένη συγγραφέας Hannah Kent, μας μεταφέρει στο γυμνό, παγωμένο τοπίο της Βόρειας Ισλανδίας το 1829, όπου η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ καταδικάζεται σε θάνατο για την συμμετοχή της στη βίαιη δολοφονία του πρώην εραστή της.
Δεν θα σταλεί  φυλακή αλλά θα μεταφερθεί να περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής της στο υποστατικό του Νομαρχιακού Υπάλληλου Γιον Γιόνσον όπου ζει με την γυναίκα του και τις δυο τους κόρες. Η Άγκνες στην αρχή θα αντιμετωπίσει την δυσανασχέτηση, προκατάληψη και καχυποψία των μελών της οικογένειας και θα αντιμετωπίζεται σαν'' ξένο σώμα''. Κάτι που θα αλλάξει αργότερα όταν η ίδια θα διηγείται την ιστορία της στον εφημέριο Τότι, ο οποίος έχει διορισθεί ως πνευματικός της για να την οδηγήσει στον δρόμο της μετάνοιας.
Οι περιγραφές του τόπου είναι τόσο ζωντανές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο χώρο αλλά και στον χρόνο όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση. Το κρύο περονιάζει την καρδιά σου, φτάνει ως το κόκκαλο.
Η ερήμωση των λόφων απεικονίζουν την ερήμωση της Άγκνες, την απέραντη μοναξιά της.
Η εναλλαγή από γ' σε α΄ ενικό πρόσωπο κάνει την αφήγηση τόσο άμεση, που παίρνει σάρκα και οστά.
Η Άγκνες είναι η τελευταία γυναίκα που αποκεφαλίστηκε στην Ισλανδία και η ιστορία της απλώθηκε σαν θρύλος.Μια ιστορία που δείχνει την θέση της γυναίκας και την αντιμετώπιση αυτής ,τον 19ο αιώνα.
Έπειτα από πολλά χρόνια έρευνας και μελέτης η Hannah Kent μας μεταφέρει 200 χρόνια πριν και μας λέει την ιστορία μέσα από μια άλλη ματιά.
Ένα βιβλίο λυρικό ,σκοτεινό με την ένταση να κορυφώνεται όλο και πιο πολύ που στο τέλος εγώ προσωπικά δάκρυσα.



                           '' Είπαν ότι πρέπει να πεθάνω. Είπαν ότι έκλεψα την ανάσα άλλων ανθρώπων και τώρα κι αυτοί πρέπει να κλέψουν την δική μου.Φαντάζομαι, λοιπόν, πως είμαστε όλοι φλόγες κεριών που φέγγουν θαμπά, τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι και στο φύσημα του αέρα, και μέσα στην ησυχία της κάμαρας ακούω βήματα, βήματα τρομερά που έρχονται, έρχονται να με σβήσουν...θα μας σβήσουν όλους, τον έναν μετά τον άλλον, ώσπου να μείνει μόνο το δικό τους φως, και μ'αυτό να βλέπουν τον εαυτό τους.Που θα είμαι τότε εγώ;''

Και  κάπως έτσι ξεκινά.